ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ ΥΜΝΟΣ (Στέφανου Κωλέττα – Μέλανθου)

ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ ΥΜΝΟΣ

υπό Στέφανου Κωλέττα – Μέλανθου

Ο «Προμηθείων Ύμνος» απαγγέλθηκε κατα την τελετή ενάρξεως των Προμηθείων 2010

Προμηθείων ἀρχόμενοι τριήμερον ἐνιαυσίαν ἑορτήν, Πανελλήνιον καταστησαμένην, ἐν  ὄρεϊ Θεῶν Ὀλύμπῳ ἠλιβάτῳ,	Αρχίζοντας  την ετήσια τριήμερη γιορτή των Προμηθείων θεσμός των πανελλήνων πια, εδώ στον δύσβατο Όλυμπο, την έδρα των Θεών
Τήνδε μελίβρομον ἀειδήν, ἀείσομαι φωνῇ λιγείᾳ	Αυτόν τον γλυκόηχο ύμνο θα σας πώ, με πεντακάθαρη φωνή.
Ἐν  ἄλσοις πολυδένδρεσιν, κλιτῦσι δ’  ὑλυέσσαις	Μέσα στα άλση τα πολύδενδρα, στα δασωμένα πλάγια.
Ἔνθαπερ στίλβουσαι ἠριναὶ πεμφίδες ἠελίου. Αἰγλήεσσαί τε θάλπουσαι, ἔρνεσιν εἰσορῶσιν	Εδώ που αστράφτουν οι εαρινές του  ήλιου χρυσαχτίδες, Ολόλαμπρες κι ολόθερμες, τις φυλλωσιές περνώντας ,
Ἡ δὲ Ἠὼς πορφύρεη – θαῦμα ἰδέσθαι!- ἐν εὐδίᾳ Καὶ τεθαλυίᾳ ἐέρσῃ, ἐρνεσικλάδοισι πέμπει δρόσον.	Και η ροδόπεπλη αυγή –χάρμα οφθαλμών- γαλήνια Μέσα στην πρωινή αχλή, τα νιόθαλα βλαστάρια ραίνει.
Ἔνθα δ’ ᾠδαὶ ἀοιδῶν τε αὐλητῶν καὶ αὐλητρίδων αἶνοι.	Εδώ τραγούδια αοιδών, των αυλητών και αυλητρίδων ύμνοι,
Ὀρφέως ἰμερόεσσα κίθαρις, λειμῶσι πολυανθέμοις,	Του Ορφέα η λύρα η ποθητή, μεσ’ στ’ ανθηρά λιβάδια,
Κλέα Μουσῶν Πιερίδων θεαινῶν, ἱστόρων ἀγλαῶν τε, Χοροὶ Χαρίτων χαριεσσῶν, παρθένων  λιγυμόλπων,	Των ξακουστών πολύγνωτων Μουσών Πιερίδων θεαινών το κλέος Και των Χαρίτων οι χοροί, των πρόσχαρων, πανέμορφων παρθένων.
Νυμφῶν ᾠδαὶ μελιηδεῖς, Ἀμαδρυάδων ἠικόμων ἄλση,	Νυμφών τραγούδια ολόγλυκα κι ωραιόμαλλων Αμαδρυάδων άλση
Ἡρῴων, θεῶν τε  ἀγλαῶν περικαλέα τεμένη,	Θεών και ηρώων ξακουστών περίτεχνα τεμένη.
Θῆκαι πατρῷαι, ἀργηστοὶ νηοί, ἄδυτα ἱρῶν ζαθέων,	Τύμβοι προγόνων, στίλβοντες  ναοί, και άδυτα  ιερών σεβάσμια.
Πάνθ’ ὑπὸ γαῖαν πάτριον, ἐν πήμασι λυγρο ῖ σιν  ὀλωλότα.	Όλα στην πατρική μας γη τα σώριασαν μ’ ολέθριες συμφορές.
Ἔνθ’ ἀσπερχὲς νῦν  ἱκάνουσι, χρόνου γ’ ἐπελθόντος,	Εδώ που  τώρα φτάνουν συνεχώς – έφτασε πια η ώρα-
Πλήθη Ἑλλάνων, ἐξ ἀπείρου χώρας τε καὶ νήσων ἀμφιρύτων	Πλήθη Ελλήνων στεριανών κι απ’ τα θαλασσονήσια
Οἱ πυκινὰ φρονέοντες, – ἅμα δ’ εἰδότες εὖ πῇ πρακτέον-	Που σκέπτονται με σύνεση – και ξέρουν καλά τι κάνουν –
Ὡς νῦν εὔθετόν ἐστι ἀνακτῆσαι, ἃ ὄλωλε ζόφος αἰών, Ὅσα δ’ ὑπὸ μελαίνης λαίλαπος πάνυ καπιτετρίφθη,	Πώς θ’ ανακτήσουν όλα αυτά που  ’φαγε το σκοτάδι Κι όσα η μαύρη λαίλαπα συντρίμμια έχει κάνει.
Σηκοί τε σπόνδυλοι, βωμοί, κιόνων κράνη, στῆλαι,	Σηκούς και σπόνδυλους, βωμούς, κιονόκρανα και στήλες
Ἕδη τε τύμβοι, ἱερά,  σοφίη, ἀξίαι,  έροςἀρεταί  τε  λόγος	Τύμβους, ιερά, σοφία, αξίες, έρωτα αρετές και λόγο.
Ἴθι δή, μὴ ἐν σπουδῇ, ἀλλ’ ἐν φρονήσει πυκινῇ,	Εμπρός λοιπόν! Όχι με βιάση, αλλά με φρόνηση και νου,
Ἴομεν θυμῷ ὁμοφρόνῳ, ἡμεῖς αὐτοὶ πεφιλημένοι,	Ας  ξεκινήσουμε όλοι εμείς, με μια ψυχή κι αγαπημένοι
Ζητεύοντες πατρῴων ἕδη, ἅμα δὲ θαρσαλέως ἰαχήσωμεν:	Τις ρίζες μας γυρεύοντας και θαρρετά φωνάζοντας:
Ζεῦ κύδιστε, Ὀλύμποιο μεδέων, θεῶν θνητῶν τε ἄναξ,	Ζευ δοξασμένε, άρχοντα του Ολύμπου, θεών κι ανθρώπων βασιλιά
Ὄλβον καρδίης κ’ ἄσπετον φῶς Ἕλλησι δὸς αὖθις.	Το άρρητο φως στους Έλληνες φέρε ξανά και στις καρδιές ευδαιμονία!
Ἤιε Φοῖβε, ἥδιστε ἀοιδῶν, ἀνάκτησον σὸν φάος ἀνέσπερον.	Φοίβε του Ήλιου, ο πιο γλυκός των αοιδών, ανάκτησε το ανέσπερο φως σου!
Πολύμητι Ἀθηνάα, ἐπάνελθε αἰδοῖα παρθένε εἰς ὅν φιλεῖς τόπον.	Πολυσκεπτόμενη Αθηνά, γύρνα στον τόπο που αγαπάς, σεβάσμια παρθένα!
Ἰαπετίδη Προμηθεῦ, λῦσον ἁλύσεων ἀργαλέων ἐρεβώδη δεσμά.	Προμηθέα Ιαπετίδη, σπάσε των αλυσίδων σου τα σκοτεινά κι αφόρητα δεσμά!
Κόμισον δωρεὰν πυρὸς ἱροῦ, ζόφον δ’ ἀπόπεμψον πατρῴας γαίας.	Φέρε τη δωρεά της ιερής φωτιάς και διώξε το βαθύ σκοτάδι από τη χώρα μας!
Ὄλυμπος γαίας πάσης ἕδρανον, παγᾶς ἀειρόου νᾶμα.	Ο  Όλυμπος κέντρο όλης της γης, το νάμα μιας αστείρευτης πηγής.
Ὄλυμπος φάος ἦν, φάος ἐστί, φῶς ἔσται, Ἑλλήνων πάντων ἕδος,	Ο Όλυμπος φως ήτανε, φως είναι, φως θα είναι, των πανελλήνων βάθρο.
Ἐξ οὗ σαλπίγγων ὁ παιὰν  τῶν Προμηθείων  ἰαχεῖ ἐν στεντορίᾳ τῇ φωνῇ, ἄχρι περάτων γαίας :	Και απ’ αυτόν οι σάλπιγγες ηχούν των Προμηθείων τον παιάνα Με δυνατή πολύ φωνή   στα πέρατα του κόσμου:
Ἑλλήνων ἐπανέτειλεν νόστιμον ἧμαρ ἱμερτόν, ἥψατο ἤδη δᾴς!	Ήρθε η μέρα η ποθητή της των Ελλήνων επιστροφής. Άναψε πια το φως!
Ἕλληνες γάρ ἐσμέν! Προμηθείων ἄγοντες φαίδιμον ἑορτὴν !	Έλληνες είμαστε λοιπόν! Και τελούμε τη λαμπρή γιορτή των Προμηθείων.
Ἕλληνες γάρ ἐσμέν! Πατρῴοις ἔθεσι  τιμὴν περιάπτοντες ἡμεῖς!	Έλληνες είμαστε λοιπόν! Τα πατρικά μας έθιμα  τιμώντας όλοι εμείς.
Ἕλληνες γάρ  ἐσμέν! Σοφίης τε παιδείης ἡμετέρης μετέχοντες ἀρετᾶς.	Έλληνες είμαστε λοιπόν! Μετέχοντες στη δική μας  σοφία, παιδεία, κι αρετή.

………………